Het was een leuk weerzien

Zaterdag was het training want de trainer was terug van weggeweest. Met de rest van de bende afspraak op de terreinen van de Trouwe hond in Zottegem. Het weer was ons gunstig gezind, de trainer iets minder. Het begin was goed: omdat we elkaar eventjes niet gezien hadden mochten we voor het begin van de training rondlopen en spelen. En wij natuurlijk in de waan dat het een rustige en gemoedelijke training ging worden. Niet dus! Ik heb weer veel geduld nodig gehad (en iedereen zegt dat ik er toch al wat meer heb, dus mensen, ik maak duidelijk vooruitgang), en ik niet alleen. We hebben getraind op een aantal belangrijke commando's (zoals zitten, liggen en staan) en hebben ook een aantal nieuwe zaken geprobeerd. Ik mag de komende twee weken oefenen op het liggen (ik ben naar het schijnt een beetje koppig en volg dit commando niet zo goed op), maar ook op het voorlopen, het achterlopen, het achteruitlopen... . Veel werk dus. En alsof dat nog niet genoeg was had bazinnetje nog het lef om te vragen hoe ze mij kon leren op commando op een bed te gaan liggen (waarom dat nodig is, weet ik niet hoor, ik kan dat zo ook al goed, zonder commando). Resultaat: we kregen een laag tafeltje mee naar huis en nu moet ik elke dag voor ik eet op het tafeltje gaan zitten. Wat dat met een bed te zien heeft... geen idee. Mensen, ik zal ze nooit begrijpen denk ik, maar ik zie ze toch zo graag :-)

Hulp van de kleine tweevoeter

Deze avond kwamen mijn bazinnetje en het klein spook thuis. Zoals gewoonlijk hebben ze dan niet direct tijd voor mij want er is vanalles te doen (boterhammetje eten, badje nemen, flesje drinken...). Maar vandaag besliste de kleine man er anders over. Hij wou geen bad maar een douche (en dat gaat een stuk sneller, geloof mij), hij had al een boterham gegeten en dronk zijn fles in een recordtempo leeg. Terwijl ik in mijn mand geduldig lag te wachten op het einde van de dagelijkse routine, kwam hij heel kordaat uit de keuken met mijn vestje. "Kamieeeeeeeeee, dada" riep hij, en hij probeerde mij het vestje aan te doen. En het heeft geholpen! Nog geen vijf minuten later zat de kleine man in de draagdoek buik tegen buik bij bazinnetje, had ik mijn leiband om en maakten we een avondwandeling.
Bedankt kleine tweevoeter, werken we vanaf nu samen?

Ik slaap...

... want wat kan een hond anders doen op een dag als vandaag. Deze voormiddag was het nog niet zo nat buiten, gelukkig, en heb ik nog eventjes kunnen trainen samen met mijn bazinnetje. Het lukt eigenlijk wel goed, al zeg ik het zelf, maar soms ben ik toch nog iets te wild. Toch ben ik al een beetje kalmer dan voor mijn operatie, dus wie weet heeft het een beetje geholpen om mijn energiepeil wat naar beneden te halen.
En na de training.... begon het te regenen.... dus ik lig nu al de hele tijd in mijn mand. Ze denken hier dat ik slaap maar ik ben eigenlijk ook wel een beetje aan het werken: ik kweek geduld :-)

Voor wie het volgt: ik heb nieuws van Fleur. De draadjes zijn uit haar oor. Het is nog een litteken, maar ze heeft er eigenlijk geen last meer van. Ik ben blij dat het goed herstelt is en ik kijk er naar uit om haar in september terug te zien.

Luie groeten vanuit mijn mand

De Gavers

Gisteren op stap geweest met mijn baasjes naar De Gavers in Geraardsbergen. Het kleine baasje en het grote baasje hebben samen in de speeltuin gespeeld. Ik heb mij laten aaien door de vele kinderen die daar rondliepen. Alweer een goede oefening om rustig te blijven terwijl ze stonden te roepen in mijn oor.
Nadien hebben we nog een wandeling gemaakt, en het is duidelijk dat ik het niet meer gewoon ben om een lange afstand te stappen. Na afloop was ik echt uitgeput. De weg naar huis heb ik dan ook geslapen en 's avonds ben ik niet meer uit mijn mandje gekomen.

Ondertussen heb ik ook nog wat nieuws van Fleur. Haar baasjes hebben laten weten dat haar oor nu toch aan het herstellen is. Het heeft nog een dagje nagebloed, maar ondertussen is alles bijna vergeten.

Voor iedereen een prettig weekend met hopelijk wat zon, zodat ik nog eens kan gaan wandelen.

Kamiel

Fleur

Dit weekend kreeg ik bezoek van Fleur. Haar baasjes waren op reis en zij kwam bij ons logeren. Vrijdagavond is ze bij ons toegekomen en ze is gebleven tot zondagavond. We hebben vooral veel samen gespeeld. Voor wie Fleur nog niet kent: het is ook een golden retriever, en zoals je op de foto kan zien is ze iets witter dan mij. Ze is opgeleid door Hart tegen Hart maar werkt niet als geleidehond omdat ze te onderdanig is. Ze woont nu bij een gezin met drie kindjes, en is daar heel gelukkig. Ze is al één keer mama geworden van een hele nest jongen, en in de toekomst zal ze nog een paar keer mama worden. Sommige van haar pupjes worden dan op hun beurt opgeleid door Hart Tegen Hart.

Een tweetal uurtjes voor ze Fleur kwamen ophalen liep het plots fout. Wat er gebeurd is weet ik zelf eigenlijk niet goed. We waren buiten aan het spelen en plots was er overal bloed. Misschien ben ik iets te enthousiast geweest tijdens het spelen, ofwel is Fleur ergens tegenaan gebotst met haar oor. Haar linkeroor had een scheurtje van een centimeter ongeveer, en het bloeden wou maar niet stoppen. Alsof dat nog niet genoeg was begon het ook nog eens te regenen. Mijn bazinnetje is met Fleur onze wasplaats ingevlucht om haar te verzorgen. Gevolg: overal bloed. Uiteindelijk zijn ze toch naar de dierenarts moeten gaan (en ik mocht niet mee!) om haar oor te laten hechten. De wonde was niet zo groot, maar omdat het bleef bloeden zat er niets anders op dan twee hechtingen aan te brengen.
Toen haar baasjes Fleur kwamen halen, was het ergste leed al geleden, en wou ze zelfs nog wat langer bij mij blijven ! Eind goed al goed dus, en als het aan mij ligt mag ze snel nog eens komen logeren. In elk geval zie ik haar terug in september op de trainingen van Hart Tegen Hart, en tegen dan zal haar oor er al heel wat beter uitzien.

PS: mijn bazinnetje was niet om aan te zien na het incident. Jammer dat we van haar geen foto hebben. Ze zag eruit alsof ze recht uit een of andere oorlog kwam. Bloed van kop tot teen. Dus nadat ze de wasplaats grondig gekuist had heeft ze zelf ook maar een douche genomen.

Een luie dag

Van mijn mand in de wasplaats, naar mijn mand in huis. Van mijn mand in huis snel snel eventjes naar buiten (want een hond kan jammer genoeg geen gebruik maken van het toilet). Terug naar binnen en in mijn mand. Van mijn mand naar de keuken (als er gekookt wordt, dan ben ik liever in de buurt...). Van de keuken terug naar mijn mand. Van mijn mand naar de vloer (eventjes wat afwisseling). Van de vloer...
Je snapt het ondertussen wel. Ik heb vandaag geen poot uitgestoken. Protestactie. Wegens het slechte weer. We zien wel morgenvroeg of het iets heeft uitgehaald. En als het terug regent, dan wil ik gerust nog een dagje protesteren... wie zich geroepen voelt om mee te doen mag mijn voorbeeld volgen. Maar breng wel je eigen mand mee, want de mijne sta ik niet af.

woef woef

Na mijn operatie ben ik dus een aantal dagen echt stil geweest. Ik blafte bijna niet, en sliep heel veel.
Sinds vandaag voel ik me terug wat beter :-) En dat mag iedereen weten. Dus ik heb deze voormiddag al hard mijn best gedaan, en mijn schade van de afgelopen dagen ingehaald. Iedereen weet terug dat Mister Kamiel present is :-)
Natuurlijk heeft dat ook een keerzijde. Het is mijn bazinnetje opgevallen dat ik terug wat energieker ben... Je kan het al raden. Ze is weer iets strenger geworden en laat mij de godganse dag bevelen opvolgen. En ik doe dan soms alsof ik er echt geen zin in heb, maar stiekem vind ik het toch wel leuk dat ze met me bezig is :-)

De trainingen liggen trouwens eventjes stil omdat de trainer op vakantie is. Vanaf september starten we terug, en het is toch de bedoeling dat ik tegen dan wat vooruitgang heb geboekt. Ik zal dus mogen werken...

De foto...

... en wie het aandurft te lachen, mag DE KRAAG eens een dagje dragen. Het lachen zal u dan wel vergaan zijn!

En voor diegenen die hun lach kunnen inhouden en zich afvragen hoe het nu met me gaat: ik voel me al heel wat beter, maar ben wel een stuk kalmer. Of dit al komt door de operatie, weten we natuurlijk nog niet. De verdoving zit misschien nog wel wat in mij, en de hitte van gisteren en vandaag is ook niet bepaald uitnodigend voor energiek gedrag.
Eten doe ik nog steeds niet heel goed, maar ook hier zal de warmte wel een rol spelen. En de gevreesde kraag? Die heb ik vandaag nog niet moeten dragen. Als er zalf op het wondje moet, mag ik daarna met mijn bazinnetje gaan wandelen. Zo kan ik ook niet aan het wondje komen, en het is voor mij veel leuker dan die verschrikkelijke kraag.

Geniet nog allemaal van de warme zondag,

groetjes

Kamiel

ik vind het niet leuk...

De wonde jeukt, en het draadje dat daar zat, heb ik er ondertussen al uitgeprutst. Ik voel me nog steeds wat belabberd, en heb echt geen eetlust. Gelukkig heb ik vanavond spaghetti gekregen, dat lustte ik wel :-).

Omdat ik maar niet aan de drang kan weerstaan om aan het wondje te likken is mijn bazinnetje eventjes terug naar de dierenarts geweest. En ze kwam naar huis met een KRAAG ! Ik hoop van ganser harte dat jullie dit nooit moeten dragen, want het is verschrikkelijk. Ik kon niet door de deur, zonder er tegenaan te stoten en ik kon niet meer aan mijn wondje likken. Liggen is ook niet zo comfortabel, en bovendien zie ik er echt niet uit als ik dat ding aanheb (foto volgt nog, dan kunnen jullie met eigen ogen zien dat het een echt marteltuig is).
Gelukkig heb ik het maar een uurtje moeten aanhouden. Zodra de zalf voldoende is geabsorbeerd mag het terug af, en dan is mijn drang om te likken ook wat afgenomen omdat de zalf helpt tegen de jeuk.

Amaai, wat een hond lijden kan...

Aiaiai

Zoals jullie hier al konden lezen moest ik vandaag terug naar de dierenarts. Ik had geen flauw idee waarvoor. Ik kreeg een spuitje in mijn bil, waardoor ik even het noorden ben kwijtgeraakt. Bij het wakker worden merkte ik dat er iets ontbrak tussen mijn achterpoten! Ik veronderstel dat ik er geen tekening moet bij maken? Gedaan met de kans op een nageslacht!
Gelukkig heb ik er niet echt pijn van. Ik ben alleen nog een beetje moe, maar slapen kan ik als de beste, dus dat probleem zal ook snel opgelost zijn.

(even een woordje uitleg van het bazinnetje: voor wie het nog niet helemaal doorheeft: Kamiel werd vandaag inderdaad gecastreerd. Dit was noodzakelijk om hem in de toekomst zijn werk als hond op de palliatieve eenheid te laten vervullen. En zijn vertrouwen in de dierenarts lijkt hij nog niet kwijt te zijn, want bij het vertrek ging hij haar nog al kwispelend een knuffel geven.)

Hot Spot

Wie denkt dat dit iets aangenaams is, heeft het aardig mis. Ik heb weeral eens een hot spot. Voor diegenen onder u die dit niet kennen: dit is een huidaandoening, het lijkt een beetje op eczeem. Het is een rode plek die heel erg jeukt, en waar ik heel veel aan lik. Ik voel me dan ook meestal wat lusteloos en laat al snel mijn eetbak eens onaangeroerd staan.
Eergisteren mocht ik dan ook naar de dierenarts. In tegenstelling tot wat de meesten zullen denken, is dit voor mij geen straf. Ik zie wel eens collega-viervoeters in de wachtzaal die bibberend wachten op hun beurt om binnen te gaan. Maar ik ben altijd dolenthousiast. Mijn bazinnetje heeft haar uiterste best moeten doen om mij te doen gehoorzamen (ze mag er ook wel eens voor werken he). Eens binnen bij de dierenarts, klim ik altijd zo snel ik kan op de tafel. Ik vind het daar lekker warm, onder die grote lamp. Bovendien krijg ik ook altijd koekjes. Dus ik ben een echte fan van de dierenarts :-).
Na grondig onderzoek van de plek bleek dat er toch heel wat ontstekingscellen in te zien waren, dus kreeg ik een spuitje (en dus ook een koekje) en vanaf maandag moet ik pilletjes nemen. De jeuk is nu al veel beter, de plek is aan het opdrogen, ik heb terug meer energie, en sinds gisteren eet ik ook weer goed.
Als ik het goed gehoord heb mag ik donderdag al terug bij de dierenarts. Ik hoorde iets zeggen over een "kleine ingreep". Benieuwd wat het inhoudt, maar ik hou jullie op de hoogte.

tot binnenkort,

Kamiel

Wat een hond lijden kan...

Ik lig rustig te slapen, ben mij van geen kwaad bewust. Komt die tweevoeter van 18 maand die hier in huis rondloopt gewoon over mij wandelen. Eerst met één voetje, dan met twee. 10 kg boven op mij, en ik, ik kijk gewoon eens eventjes op en slaap dan verder. Ik ben braaf, maar dat klein spook dat hier in huis rondloopt, daar hebben ze nog werk aan...

De eerste trainingen

Op 16 juni ging ik de eerste keer mee naar een training. Samen met mijn bazinnetje en de andere hondjes en baasjes naar het centrum van Gent. Ik had wel wat tijd nodig om mij aan te passen aan deze drukke omgeving, maar al bij al heb ik mij redelijk goed gedragen (al zou het wel beter kunnen). Ondanks de vele uitdagingen ben ik er in geslaagd om dicht bij mijn bazinnetje te lopen. Geduld heb ik nog tekort, maar je kan niet alles van de eerste dag onder de knie hebben he.

Na de training volgt er zoals de traditie het wil een aftertraining (zie foto). Even uitblazen voor zowel hondjes als baasjes bij een verfrissend drankje (een glas voor de baasjes, een bakje water voor de hondjes).

Op 7 juli hadden we training op de vrijdagsmarkt te Gent. Deze keer was het menens, mijn vuurdoop had ik de vorige keer gehad, dus er werd van mij verwacht dat ik zou luisteren. We hadden een moeilijke start, maar mijn bazinnetje hield vol en uiteindelijk had ik er toch plezier in om de opdrachten uit te voeren. We hebben vooral geoefend op het wandelen en op het aandachtig zijn (ik geef het toe, al die verleidingen rondom mij zijn moeilijk te weerstaan).

De trainer besloot om ons aan een echte test te onderwerpen. Op 21 juli gingen we allemaal samen naar de Gentse Feesten. Er was heel veel volk, en toch heb ik mij voorbeeldig gedragen. Ik heb al iets meer geduld en heb de bevelen opgevolgd zoals het hoort. Iedereen was trots op mij. Door al dat volk werd ik ook geregeld gestreeld door onbekenden, en heeft mijn bazinnetje geregeld moeten uitleg geven over mijn toekomstige taak. Het viel de anderen ook op dat ik beter luister en dat ik dus echt vooruitgang boek.
En de dag nadien... hebben we allemaal een dag welverdiende rust genomen. Knus opgerold in mijn mand heb ik de ganse dag geslapen om de gebeurtenissen van de vorige dag te verwerken.

Ikke, toen ik nog piepjong was

6 maand oud, net uit het asiel


Wegens de wonde aan mijn poot was wandelen
strikt verboden. De oplossing: de Kamielmobiel

Dicht bij mijn goede vriend Theo

Mijn opleiding

Zoals reeds gezegd is het de bedoeling mij op te leiden om als hond mee te gaan naar de palliatieve eenheid in het ziekenhuis waar mijn bazinnetje werkt. Deze opleiding is een taak van lange duur, en we zullen pas na verloop van tijd zien of dit al dan niet zal lukken. Mijn taken op de eenheid zijn op zich niet zo moeilijk, want ik mag daar doen waar ik goed in ben: slapen, mij laten strelen, en gewoon aanwezig zijn... . Het is de bedoeling dat mijn komst voor een nog huiselijkere sfeer zorgt, dat ik de patiënten en bezoekers wat afleiding bezorg, dat ik troost breng, ... . Maar natuurlijk moet ik mij daar aan een aantal regels houden en net daarom is de training die ik krijg zo belangrijk. Er zal mij onder andere geleerd worden dat ik niet altijd op elke kamer mag binnengaan, dat ik soms gewoon stilletjes ergens moet blijven liggen, en dat ik ten alle tijde moet luisteren naar de bevelen die mij gegeven worden.
De opleiding die ik nu volg bestaat uit verschillende onderdelen:
Ten eerste moet ik samen met mijn bazinnetje thuis elke dag een 10-tal minuten oefenen. We maken dan samen een wandeling, en ze laat mij wat bevelen opvolgen (bv. zitten, liggen, staan...).
Ten tweede moet ik natuurlijk thuis ook echt goed luisteren en doorheen de dag moet ik dan ook af en toe opdrachten uitvoeren. Zo mag ik niet meer in de keuken komen als mijn baasjes aan het eten zijn. Om mij te leren veel geduld te hebben (ik geef het toe, op dit moment ontbreekt het mij daaraan nog een beetje) moet ik ook vaak gewoon bij mijn bazinnetje blijven liggen als ze bv. de afwas doet.
En ten derde hebben we om de twee weken een training samen met andere honden van de vzw Hart Tegen Hart. De andere honden zijn meestal assistentiehonden (voor begeleiding van rolstoelpatiënten) die nog in opleiding zijn of die reeds afgewerkt zijn. We trainen steeds op een andere plaats en het is dan ook elke keer een uitdaging om mij niet te laten afleiden door alles rondom mij. Maar ik doe mijn best, en beetje bij beetje maak ik vooruitgang.
Het zal nog een hele tijd duren vooraleer ik klaar ben, maar ik kijk er al echt naar uit om mijn taak te kunnen starten.

Hier ben ik dan

Welkom allemaal. Nu is hier nog niet veel te zien, maar daar komt verandering in! Vanaf nu zal je hier regelmatig een verslag vinden van mijn bezigheden (de ene dag al wat actiever dan de andere).
Vandaag is het een uiterst passieve dag. Aangezien het regent kies ik er voor om de dag in mijn mand door te brengen. Alleen bij uiterste nood zet ik een poot buiten.
Deze week nog zal je hier in het kort mijn levensverhaal kunnen terugvinden en zal je op de hoogte gebracht worden van wat mijn toch wel bijzondere toekomstige taak zal inhouden.

Tot schrijfs

Kamiel