Hihi...

... ik heb toch lekker mijn portie beweging gehad :-) Een onoplettend moment van mijn bazinnetje en ik was dada. Zeg nu zelf, zou u de kans laten liggen om na een dag alleen te zijn de poten even te strekken, de geur van het bos op te snuiven, te paraderen tussen de weiden? Maar één storend lawaai op de achtergrond: twee stemmetjes: "Kamiel, vient" en 'Kamie, ma nie, Kamie, stout, mama boos ijn" (voor wie het niet weet: de eerste stem van het bazinneke en de tweede stem van de kleine tweevoeter).
Ik kon mij in gedachten het scenario dat zich achter mij afspeelde levendig voor de geest halen. Mama die zoonlief aanspoort om verder te stappen. Zoonlief die treuzelt, zoals altijd als het snel moet gaan. Mama die toch wat doorstapt, en zoonlief die ook doorstapt, maar dan wel terplaatse, in een grote modderplas. Mama die blijft roepen, zoonlief die haar nadoet. Zoonlief die roept "bijna boem daan", en mama die weet dat als ze achter zich kijkt zoonlief vol modder zal hangen. En ik, hihi, ik die van een eindje verder met mijn neus in de wind sta te denken: "laat ze nog maar even roepen, ik vind mijn weg naar huis echt wel alleen terug." Mama die beslist dat ze het met zoonlief niet kan maken om de tocht verder te zetten, want dan moet ze hem straks ook het hele eind terug dragen en ondertussen ook mij proberen in bedwang houden (ja, ik durf ook wel eens onstuimig te zijn). Dus, zoonlief op de arm, broek van mama daardoor vol modder, want laarzen en broek van zoonlief vol modder. Zoonlief afgezet bij oma en opa, laarzen, jas en broek uit in recordtempo. Mama die zelf haar laarzen gaat aantrekken en dan in looppas EN met leiband (soms is ze echt wel bij de pinken) terug de straat komt overgelopen (en dat alles in nog geen 30 seconden tijd, straks verbreekt ze een record), om dan daar te zien dat ik gewoon braaf sta te wachten. Een zucht van opluchting en een vloek van ergernis, dan de leiband om en toch maar braaf mee naar huis. Op mij moet ze niet kwaad zijn: ze heeft mij geroepen en ik heb uiteindelijk geluisterd. Geduld, dat moet ze kweken, want had ze 5 minuten langer gewacht dan had ze zich de hele race naar huis en weer terug kunnen besparen...

Daar zijn we weer

Lange tijd weggeweest en al veel veranderd in mijn hondenleven. Maar het beste nieuws voor u is natuurlijk dat ik er terug ben. Gezond en wel, een tikkeltje zwaarder dan een paar maand geleden en misschien af en toe net iets luier dan ik vroeger was... maar voor de rest nog steeds jullie enige echte..... Mister Kamiel.